Ο

  Απόστολος Παύλος, στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα γράφει στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του τα εξής:

Ἀδελφοί, ἡ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ. Ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστιν. Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πεῖν; Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου καὶ Κηφᾶς; Ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρνάβας οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν τοῦ μὴ ἐργάζεσθαι; Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; Τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; Ἢ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει; Μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ; Ἢ οὐχὶ καὶ ὁ νόμος ταῦτα λέγει; Ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται· «Οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα». Μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; Ἢ δι’ ἡμᾶς πάντως λέγει; δι’ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ’ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ’ ἐλπίδι. Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν, μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν; Εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς; Ἀλλ’ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπὴν τινὰ δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ.

Και σε νεοελληνική απόδοση: 

Κι αν ακόμα άλλοι αρνούνται να με αναγνωρίσουν ως απόστολο, για σας είμαι˙ γιατί η ίδια η ύπαρξη της εκκλησίας σας είναι η απόδειξη πως είμαι απόστολος. Να πω πως απολογούμαι σ’ αυτούς που αμφισβητούν και συζητούν την αυθεντία μου ως αποστόλου είναι η εξής: Δεν έχω τάχα δικαίωμα να συντηρούμαι με δαπάνη της εκκλησίας που υπηρετώ; Μήπως δε έχω δικαίωμα να έχω μαζί στα ταξίδια μου αδερφή χριστιανή ως οικονόμο, όπως κάνουν και οι άλλοι απόστολοι και τα αδέρφια του Κυρίου και ο Κηφάς; Ή μήπως είμαστε οι μόνοι, εγώ κι ο Βαρνάβας, που δεν έχουμε δικαίωμα συντηρήσεως, αλλά  πρέπει να ζούμε με την εργασία μας; Ποιος πάει ποτέ στρατιώτης στον πόλεμο με δικά του έξοδα; ποιος φυτεύει αμπέλι και δεν τρώει από τον καρπό του; ή ποιος βόσκει πρόβατα και δεν τρώει από το γάλα του κοπαδιού; Μήπως αυτά που λέω είναι σύμφωνα μόνο με την ανθρώπινη καθημερινή πείρα; Κι ο νόμος δε λεει τα ίδια; Πράγματι, στο Μωσαϊκό νόμο είναι γραμμένο: Μη βάλεις φίμωτρο στο βόδι που αλωνίζει. Μήπως για τα βόδια νοιάζεται ο Θεός; Ή μήπως αυτά που λέει αναφέρονται πραγματικά σ’ εμάς; Ασφαλώς αυτά γράφτηκαν για μας. Γιατί πρέπει αυτός που οργώνει κι αυτός που αλωνίζει να κάνουν τη δουλειά τους με την ελπίδα της συμμετοχής στη συγκομιδή. Εμείς σπείραμε ανάμεσά σας πνευματική σπορά˙ σας φαίνεται πάρα πολύ αν θερίσουμε από σας τα υλικά, που είναι αναγκαία για τη συντήρηση μας; Αν άλλοι κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος απέναντι σας, δε θα ταίριαζε να το κάνουμε περισσότερο εμείς; Εμείς όμως δεν κάναμε χρήση του δικαιώματος αυτού, αλλά υπομένουμε κάθε στέρηση για να μη δημιουργήσουμε κανένα εμπόδιο στη διάδοση του ευαγγελίου του Χριστού.

Το αποστολικό ανάγνωσμα που ακούγεται σήμερα προέρχεται από την πρώτη προς Κορινθίους επιστολή. Είναι ένα κείμενο πολύ προσωπικό και συγκινητικό. Ο Απόστολος Παύλος, αντιμέτωπος με αμφισβητήσεις και επικρίσεις, νιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί το έργο και την αποστολή του. Δεν το κάνει από φιλαυτία ή από ανάγκη για προσωπική δικαίωση, αλλά επειδή η αλήθεια του Ευαγγελίου και η Εκκλησία που ο Χριστός ίδρυσε δεν πρέπει να σκανδαλίζονται.

Κεντρικό σημείο στην καρδιά του Παύλου είναι δύο πράγματα: η Εκκλησία και το αποστολικό αξίωμα. Σε αυτά βρίσκεται όλο το μυστήριο του Χριστού: η Ανάσταση, η Πεντηκοστή, το Άγιο Πνεύμα που ζωοποιεί τους πιστούς. Για αυτό και μιλά για την αποστολή ως έργο μεγάλο, συνεργασία του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά και ως θέση δύσκολη, γεμάτη δοκιμασίες.

Οι απόστολοι δεν αντιμετωπίζονται με έπαινο. Αντίθετα θλίβονται, κοπιάζουν, συκοφαντούνται, περιφρονούνται. Ο κόσμος θαυμάζει ό,τι λάμπει, ό,τι εντυπωσιάζει, όχι την αλήθεια που κρύβεται στην ταπείνωση. Και τότε, όπως και σήμερα, υπήρχαν άνθρωποι που εκμεταλλεύονταν τα ιερά και τα όσια, που καπηλεύονταν την ελπίδα και την προσδοκία των ανθρώπων.

Μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες, οι απόστολοι οπλίζονται με μακροθυμία, υπομονή, αυταπάρνηση και θυσία. Δεν χρησιμοποιούν τα μέσα του κόσμου· δεν επιβάλλονται, αλλά παρακαλούν. Και το «παρακαλούμε» είναι πιο δυνατό από κάθε διαταγή. Θέλουν την ελεύθερη συγκατάθεση των ανθρώπων, όχι τον εξαναγκασμό.

Οι Κορίνθιοι έφτασαν να αμφισβητήσουν το αποστολικό του κύρος. Και εκείνος απαντά με δύο αποδείξεις:

Πρώτον, ότι και ο ίδιος είδε τον Χριστό Αναστημένο. Η συνάντηση στον δρόμο της Δαμασκού ήταν η προσωπική του κλήση στην αποστολή.

Δεύτερον, ότι το έργο της Εκκλησίας της Κορίνθου είναι η ζωντανή σφραγίδα της αποστολής του: «Εσείς είστε το έργο μου εν Κυρίω».
Ο Παύλος δεν διεκδικεί υλικά προνόμια, αν και θα μπορούσε. Δεν ζητά ανταμοιβή, αλλά υπομένει τα πάντα για να μη εμποδιστεί το Ευαγγέλιο. Η απολογία του είναι έργο ταπείνωσης, όχι εγωισμού.

Τα λόγια του Αποστόλου δεν αφορούν μόνο τους ποιμένες της Εκκλησίας. Απευθύνονται και σε κάθε χριστιανό. Η μαρτυρία μας για τον Χριστό δεν γίνεται με θεωρίες, αλλά με τον τρόπο που ζούμε. Η αλήθεια του Θεού φανερώνεται με μακροθυμία, ανυπόκριτη αγάπη, δικαιοσύνη, ανιδιοτέλεια. Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί το συμφέρον, η εκδίκηση και η διαφθορά, ο χριστιανός καλείται να ζήσει αλλιώς, με τη γλώσσα της θυσίας και της συνεργασίας με τον Θεό.

Η αποστολή του Παύλου μας θυμίζει ότι η Εκκλησία ζει και προχωρά με τη δύναμη της ταπείνωσης, της θυσίας και της αγάπης.
Όλοι, ποιμένες και λαϊκοί, είμαστε συνεργάτες του Θεού στο έργο της σωτηρίας. Όχι με τα μέσα του κόσμου, αλλά με την ελευθερία, την πίστη και το φως του Αγίου Πνεύματος.