Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα από την Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου μάς προσφέρει ένα μοναδικό μήνυμα Ας δούμε πρώτα το κείμενο:
«Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ’ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ».
Και σε απόδοση στην νεοελληνική: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί μου, στο όνομα και εξ ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είσθε όλοι ομόφωνοι και να λέγετε σαν από μια καρδία, την ίδια ομολογία της πίστεώς σας και να μη υπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα και διαιρέσεις, αλλά να είσθε συγκρατημένοι, κατηρτησμένοι και ενωμένοι μεταξύ σας με τα αυτά φρονήματα και με την αυτή γνώμη. Διότι -σας το καθιστώ αυτό γνωστόν- μου ανεφέρθει από τους οικιακούς και συγγενείς της Χλόης για σας, αδελφοί μου, ότι υπάρχουν μεταξύ σας αντιθέσεις και φιλονικίες. Εννοώ δε τούτο, ότι ο καθένας από σας, που θέλει να παρουσιάσει ανώτερο τον εαυτόν του από τους άλλους, λέγει· «εγώ μεν είμαι του Παύλου μαθητής». Αλλος λέγει· «εγώ είμαι του Απολλώ». και άλλος· «εγώ είμαι μαθητής του Κηφά», και άλλος· «εγώ είμαι μαθητής του Χριστού». Εχει, λοιπόν, διαιρεθεί ο Χριστός και η Εκκλησία του σε κόμματα και σε μερίδες; Ερωτώ ειδικότερα εσας, που διαλαλείτε και λέγετε ότι είστε του Παύλου· μήπως ο Παύλος εσταυρώθη προς χάριν σας, δια να λάβετε την σωτηρία; Η μήπως έχετε βαπτισθεί στο όνομα του Παύλου; Ας είναι ευλογημένο και δοξασμένο το όνομα του Θεού, ο οποίος έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε από σας να μη βαπτίσω κανένα, ειμή μόνο τον Κρίσπο και τον Γάιο. Και έτσι δεν ημπορεί να πη κανείς, ότι βάπτισα Χριστιανούς στο δικό μου όνομα. Βάπτισα ακόμη και την οικογένεια του Στεφανά· εκτός από αυτούς δεν γνωρίζω, αν έχω βαπτίσει κανένα άλλο. Άλλωστε εγώ δεν είχα ως κύριο έργο μου την τέλεση του μυστηρίου του βαπτίσματος, διότι δεν με έστειλε ο Χριστός ως Απόστολό του στην οικουμένη να βαπτίζω, αλλά να κηρύττω το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας. Αυτό δε το κήρυγμα δεν το κάνω με την δύναμη και τα ρητορικά σχήματα της ανθρωπίνης σοφίας, μη τυχόν και χάση την σωτήριο δύναμίν του και την άπειρο θεία αξία του ο σταυρός του Κυρίου».
Ο Παύλος, ως πνευματικός πατέρας και ποιμένας, δεν διστάζει να εκφράσει με έντονο τρόπο την αγωνία του. Παρακαλεί τους αδελφούς «διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», να είναι ενωμένοι, να λένε όλοι το αυτό, να μην υπάρχουν σχίσματα μεταξύ τους. Πρώτα απ’ όλα, είναι σημαντικό να δούμε ότι ο Παύλος δεν προστάζει. Δεν επιβάλλεται. Προσεύχεται και παρακαλεί, με αγάπη και ταπείνωση. Δεν επικαλείται το δικό του όνομα ή κύρος, αλλά «τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ». Αυτό δείχνει ότι η βάση της ενότητας δεν είναι άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.
Ο Παύλος μαθαίνει από το σπίτι της Χλόης ότι υπάρχουν έριδες μεταξύ των πιστών. Δεν είναι πλέον μία κοινότητα που μιλά με μία φωνή. Αντί να λένε «εἷς ἐστιν ὁ Κύριος», κάποιοι λένε «ἐγὼ μὲν εἰμι Παύλου», «ἐγὼ Ἀπολλώ», «ἐγὼ Κηφᾶ», «ἐγὼ Χριστοῦ». Αν και οι ονομαζόμενοι ηγέτες είναι άξιοι και ευλογημένοι άνθρωποι του Θεού, η τάση του ανθρώπου να προσκολλάται σε πρόσωπα δημιουργεί διαίρεση. Το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιοι οι εργάτες του Ευαγγελίου, αλλά η ανθρώπινη τάση να τους υψώνουμε σε θέσεις που ανήκουν μόνο στον Χριστό. Ρίζα λοιπό, του προβλήματος είναι οι ανθρώπινες προτιμήσεις.
Απαντά όμως με μια ρητορική ερώτηση: «Μεμέρισται ὁ Χριστός;» Μπορεί ο Χριστός να διαιρεθεί; Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, δεν μπορεί να λειτουργήσει διασπασμένη. Όταν η Εκκλησία διαιρείται, ο κόσμος βλέπει ένα σώμα διχασμένο, αδύναμο και αντιφατικό. Η ενότητα δεν είναι απλώς θέμα συνεργασίας· είναι θέμα πνευματικής ταυτότητας.
Ο Παύλος συνεχίζει και λέει ότι ευχαριστεί τον Θεό που βάπτισε μόνο λίγους στην Κόρινθο. Γιατί; Όχι γιατί το βάπτισμα δεν είναι σημαντικό, αλλά για να μην υπάρξει παρεξήγηση ότι βαπτίστηκαν στο όνομά του. Ο Παύλος φοβάται μήπως ο Χριστός αντικατασταθεί από το ανθρώπινο εγώ, ακόμα κι αν αυτό είναι το δικό του. Προσθέτει, «οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλὰ εὐαγγελίζεσθαι» – η αποστολή του Παύλου είναι να κηρύττει το Ευαγγέλιο. Και όχι με σοφία λόγου, «ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ». Ο σταυρός είναι η καρδιά του μηνύματος, και δεν πρέπει να σκεπαστεί από ανθρώπινα επιχειρήματα ή φιλοσοφίες.
Αδελφοί, η ενότητα δεν είναι αφηρημένη έννοια, δεν είναι στη θεωρία, αλλά στην πράξη· είναι πνευματική πραγματικότητα που ζητά πρακτική έκφραση. Δεν αρκεί να λέμε ότι αγαπάμε αλλήλους· χρειάζεται να το δείχνουμε. Να ακούμε, να συγχωρούμε, να υπηρετούμε, να είμαστε ταπεινοί, να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε όλοι δούλοι του ίδιου Κυρίου. Δεν υπάρχει Παυλική, Απολλώνια ή Πετρική Εκκλησία· υπάρχει μόνο Εκκλησία του Χριστού.
Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος από διαιρέσεις, αντιπαλότητες και εχθρότητες. Η Εκκλησία καλείται να είναι ένα φως ενότητας, ένας τόπος συμφιλίωσης, μια κοινότητα που στέκεται όχι πάνω σε ανθρώπινες διαφορές αλλά στην κοινή πίστη στον Χριστό.
Ας εξετάσουμε, λοιπόν, τις καρδιές μας: έχουμε και εμείς σήμερα τα δικά μας «εγώ είμαι του τάδε και του δείνα»; Δίνουμε περισσότερη σημασία σε πρόσωπα ή παραδόσεις απ’ ότι στον ίδιο τον Χριστό; Ή μήπως υποβιβάζουμε τους άλλους επειδή δεν ανήκουν στη δική μας «πλευρά»;
Ο Παύλος μάς καλεί να είμαστε «κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ». Αυτό δεν σημαίνει ομοιομορφία, αλλά πνευματική ενότητα μέσα στην ποικιλομορφία. Σημαίνει να βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως μέλη του ίδιου σώματος, ενωμένα στο Σταυρό, λυτρωμένα από την ίδια Χάρη, πορευόμενα προς την ίδια Βασιλεία.
Αμήν.
