Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα από την Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή (δ, 9-16) μάς φέρνει μπροστά σε μια συγκλονιστική εικόνα ο Απόστολος Παύλος περιγράφει τη ζωή των αποστόλων με λέξεις βαριές, γεμάτες πόνο αλλά και πνευματική αξιοπρέπεια. Ας δούμε πρώτα το κείμενο:
Ἀδελφοί, δοκῶ ὅτι ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.
Και στην νεοελληνική απόδοση:
Αδελφοί, μου φαίνεται ότι ο Θεός άφησε εμάς τους αποστόλους να εμφανιστούμε τελευταίοι, σαν καταδικασμένοι σε θάνατο, διότι γίναμε θέαμα στον κόσμο, στους αγγέλους και στους ανθρώπους. Εμείς θεωρούμαστε μωροί χάριν του Χριστού, εσείς φρόνιμοι εν Χριστώ· εμείς αδύνατοι, εσείς δυνατοί· εσείς ένδοξοι, εμείς άσημοι.
Ως αυτή τη στιγμή και πεινάμε και διψάμε, είμαστε κακοντυμένοι, δεχόμαστε ραπίσματα, ζούμε βίο πλανόδιο, κοπιάζουμε εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Όταν μας βρίζουν, ευλογούμε· όταν μας διώκουν, δείχνουμε ανοχή· όταν μας συκοφαντούν, μιλάμε ευγενικά. Γίναμε σαν τα σκουπίδια του κόσμου· καθάρματα όλων έως αυτή τη στιγμή. Δε γράφω αυτά για να σας ντροπιάσω, αλλά για να σας συμβουλέψω σαν παιδιά μου αγαπητά. Διότι, αν και μπορεί να έχετε χιλιάδες παιδαγωγούς εν Χριστώ, δεν έχετε πολλούς πατέρες· διότι εγώ σας εγέννησα εν Χριστώ Ιησού διά του Ευαγγελίου. Σας παρακαλώ λοιπόν να γίνεστε μιμητές μου.
Ακούγοντας τον Απόστολο Παύλο η πρώτη αίσθηση που γεννιέται είναι αυτή της ταπείνωσης, της αποδοχής μιας ζωής γεμάτης δυσκολίες, στερήσεις, παρεξηγήσεις, πόνους και θυσίες. Και όμως δεν υπάρχει παράπονο· υπάρχει χαρά, γιατί όλα αυτά γίνονται «χάριν του Χριστού».
Ο Παύλος τονίζει την αντίθεση ανάμεσα στην εξωτερική εικόνα των αποστόλων και την εικόνα των πιστών στην Κόρινθο: «Εμείς θεωρούμαστε μωροί χάριν του Χριστού, εσείς φρόνιμοι εν Χριστώ· εμείς αδύνατοι, εσείς δυνατοί· εσείς ένδοξοι, εμείς άσημοι».
Ο κόσμος μετρά με άλλα μέτρα: τη δύναμη, τη φήμη, την επιτυχία. Ο Παύλος όμως μάς δείχνει έναν άλλο δρόμο τη θεία μωρία, δηλαδή τη «μωρία» εκείνων που αρνούνται τα κοσμικά μεγαλεία για να μείνουν πιστοί στο Ευαγγέλιο. Δεν είναι τρέλα, είναι η σοφία του Θεού, που φαίνεται τρέλα στα μάτια των ανθρώπων (Α’ Κορ. 1,18).
Ο ίδιος πάλι δεν ωραιοποιεί τη ζωή του. Λέει ξεκάθαρα πεινάμε, διψάμε, είμαστε κακοντυμένοι, δεχόμαστε ραπίσματα, γινόμαστε σκουπίδια του κόσμου. Και όμως, δεν απαντούμε με μίσος. «Όταν μας βρίζουν, ευλογούμε· όταν μας διώκουν, δείχνουμε ανοχή· όταν μας συκοφαντούν, μιλάμε ευγενικά». Αυτή είναι η αληθινή μαρτυρία. Δεν είναι λόγια είναι ζωή σταυρική, που καθρεφτίζει τη ζωή του Χριστού. Γιατί κι Εκείνος περιφρονήθηκε, λοιδορήθηκε, χλευάστηκε. Και όμως, δεν ανταπέδωσε το κακό με κακό.
Η στάση αυτή δεν είναι αδυναμία· είναι ηρωική πνευματική δύναμη. Να απαντάς στην προσβολή με ευλογία. Να μην εκδικείσαι. Να αγαπάς εκείνον που σε πληγώνει. Αυτή είναι η επανάσταση της πίστης.
Στο τέλος του σημερινού αποσπάσματος, ο Παύλος διευκρινίζει. «Δεν τα γράφω αυτά για να σας ντροπιάσω, αλλά για να σας συμβουλέψω σαν παιδιά μου αγαπητά». Ο λόγος του είναι γεμάτος στοργή. Δεν είναι ψυχρός δάσκαλος. Είναι πατέρας πνευματικός. Τονίζει ότι μπορεί να έχουν πολλούς δασκάλους, αλλά μόνο έναν πατέρα· κι αυτός είναι ο ίδιος, γιατί τους γέννησε εν Χριστώ Ιησού διά του Ευαγγελίου. Το Ευαγγέλιο δεν είναι θεωρία. Είναι γέννα. Γεννά μια νέα ζωή. Και ο Παύλος παρακαλεί τους πιστούς. «Σας παρακαλώ, να γίνεστε μιμητές μου». Όχι γιατί είναι τέλειος, αλλά γιατί ζει τον Χριστό. Η ταπείνωσή του, η αντοχή του, η αγάπη του όλα γίνονται παράδειγμα.
Το μήνυμα του Παύλου διαπερνά τους αιώνες και μας προκαλεί να σταθούμε μπροστά στον εαυτό μας. Είμαστε έτοιμοι να φαινόμαστε «μωροί» για τον Χριστό; Ή ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας; Όταν μας προσβάλλουν, πώς αντιδρούμε; Με εκδίκηση ή με ευλογία; Έχουμε μέσα μας αυτή τη φλόγα της αποστολικής απλότητας και δύναμης; Θυμόμαστε ότι ο αληθινός χριστιανός δεν θριαμβεύει κοσμικά, αλλά νικά μέσα από την ταπείνωση και την αγάπη;
Αδελφοί μου, ο Παύλος μάς καλεί να μιμηθούμε όχι απλώς τον ίδιο, αλλά την οδό του Χριστού τη σταύρωση, την υπομονή, τη θυσία, την πραότητα. Αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αλλά είναι ο μόνος που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού.
Ας ζητήσουμε από τον Θεό να μας δώσει την πίστη των Αποστόλων, τη δύναμη να υπομένουμε με ταπείνωση, και τη σοφία να προτιμάμε την αιώνια δόξα του Θεού από τη φήμη του κόσμου.
Γιατί «μωροί για τον Χριστό» σημαίνει σοφοί για την αιωνιότητα.
Αμήν.
