Στην επιστολή αυτή της σημερινής Κυριακής ο απόστολος Παύλος, λίγο πριν το τέλος της ζωής του, απευθύνεται στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο. Τον προτρέπει να παραμείνει δυνατός με τη χάρη του Χριστού, να μεταδώσει την πίστη σε αξιόπιστους ανθρώπους και να υπομείνει τις δυσκολίες της διακονίας με αφοσίωση και καρτερία, όπως ο στρατιώτης, ο αθλητής και ο γεωργός που κοπιάζουν με πίστη και ελπίδα στη θεία ανταμοιβή. Συγκεκριμένα ακουσαμε τον Απόστολο Παύλο να λέει:
Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας παρ‘ ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. Νόει ἃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι. Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου, ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ‘ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται. Διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.
Κια στην νεολληνική: Παιδί μου Τιμόθεε, να δυναμώνεσαι με τη χάρη που έχουμε στον Χριστό Ιησού και εκείνα που άκουσες από μένα ενώπιον πολλών μαρτύρων, να τα εμπιστευτείς σε πιστούς ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους. Εσύ λοιπόν, υπέμεινε κακουχίες σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού.
Κανείς που υπηρετεί στον στρατό δεν ανακατεύεται με βιοτικές υποθέσεις, για να είναι αρεστός σε εκείνον που τον στρατολόγησε. Και αν κάποιος αγωνίζεται δεν στεφανώνεται αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες. Ο γεωργός που κοπιάζει πρέπει πρώτος να παίρνει μερίδιο από τους καρπούς.
Κατάλαβε αυτά που λέω. Είθε ο Κύριος να σου δίνει σύνεση σε όλα. Να θυμάσαι τον Ιησού Χριστό, αναστημένο από τους νεκρούς, απόγονο του Δαβίδ, σύμφωνα με το ευαγγέλιο που κηρύττω, για το οποίο υποφέρω δεμένος σαν κακούργος αλλά ο λόγος του Θεού δεν είναι δεμένος.
Γι’ αυτό υπομένω τα πάντα για χάρη των εκλεκτών του Θεού, ώστε κι αυτοί να αποκτήσουν τη σωτηρία που προέρχεται από τον Χριστό Ιησού με αιώνια δόξα.
Σήμερα, καθώς η Θεσσαλονίκη μας πανηγυρίζει τη μνήμη του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτη ο λόγος του Θεού από τη Β΄ Επιστολή προς Τιμόθεο μάς φωτίζει βαθιά: «Να δυναμώνεσαι με τη χάρη που έχουμε στον Χριστό Ιησού… Κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού».
Πόσο αρμόζει αυτός ο λόγος στην ημέρα της σημερινής εορτής! Γιατί ο Άγιος Δημήτριος υπήρξε ακριβώς αυτό ο καλός στρατιώτης του Χριστού. Υπηρέτησε με πίστη τον Κύριο μέσα σε έναν κόσμο εχθρικό, δεν φοβήθηκε τα δεσμά, δεν δίστασε μπροστά στον θάνατο και με τη ζωή και το μαρτύριό του έγινε πηγή χάριτος και δύναμης για γενιές ολόκληρες.
Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας μέσα από τη φυλακή, καλεί τον Τιμόθεο και κατ επέκτασιν και όλους εμάς να δυναμωνόμαστε όχι από ανθρώπινη δύναμη, αλλά από τη χάρη του Χριστού.
Η χάρη είναι η πηγή της αντοχής μας. Είναι εκείνη που μάς στηρίζει όταν όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν. Όπως ο Άγιος Δημήτριος άντλησε δύναμη όχι από τη στρατιωτική του θέση ούτε από ανθρώπινες τιμές, αλλά από την παρουσία του Θεού μέσα του, έτσι κι εμείς μπορούμε να σταθούμε σταθεροί μέσα στα δικά μας «μαρτύρια», μικρά ή μεγάλα της καθημερινής ζωής.
Ο Παύλος λέει στον Τιμόθεο «εκείνα που άκουσες από μένα εμπιστεύσου τα σε πιστούς ανθρώπους».
Η πίστη είναι παράδοση και παρακαταθήκη. Δεν ανήκει σε εμάς· μάς δόθηκε για να τη μεταδώσουμε. Όπως οι Απόστολοι μετέδωσαν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο, έτσι και οι Μάρτυρες, όπως ο Άγιος Δημήτριος μετέδωσαν με το αίμα τους τη φλόγα της αληθινής ζωής.
Ο Άγιος δεν δίδαξε μόνο με λόγια, αλλά με πράξη με την ίδια του τη θυσία. Η μαρτυρία του έγινε φως για την Εκκλησία, και ακόμη και σήμερα, μέσα από τη μυροβλυσία και τα θαύματά του, συνεχίζει να μαρτυρεί τη δύναμη του Θεού που ενεργεί στους ταπεινούς και πιστούς Του δούλους.
Ο Παύλος περιγράφει τρεις εικόνες τον στρατιώτη, τον αθλητή και τον γεωργό. Και στις τρεις υπάρχει κοινό στοιχείο ο κόπος, η πειθαρχία, η αφοσίωση Ο καλός στρατιώτης δεν μπλέκεται σε βιοτικές μέριμνες. Ο αθλητής αγωνίζεται με κανόνες. Ο γεωργός εργάζεται σκληρά περιμένοντας τον καρπό.
Ο Άγιος Δημήτριος έζησε και τις τρεις αυτές αρετές. Ήταν στρατιώτης, αλλά η καρδιά του ανήκε πρώτα στον Βασιλιά Χριστό. Ήταν αθλητής της πίστης, που αγωνίστηκε ως το τέλος, χωρίς να λυγίσει.
Και υπήρξε πνευματικός γεωργός, σπέρνοντας τον λόγο του Θεού στις ψυχές των νέων, όπως στον νεαρό Νέστορα, που αργότερα μαρτύρησε κι εκείνος. Έτσι βλέπουμε πως το παράδειγμα του Αγίου Δημητρίου δεν είναι απλώς ιστορικό, αλλά ζωντανό υπόδειγμα μαθητείας για όλους εμάς.
Ο Παύλος, δεμένος με αλυσίδες, γράφει «ο λόγος του Θεού δεν είναι δεμένος». Αυτό το βίωσε και ο Άγιος Δημήτριος. Τον φυλάκισαν στα υπόγεια της Θεσσαλονίκης, αλλά το μήνυμα του Χριστού δεν φυλακίστηκε μαζί του. Από εκεί μέσα στο σκοτάδι έγινε πηγή φωτός για ολόκληρη την πόλη.
Η Θεσσαλονίκη έζησε και ζει κάτω από την ευλογία του Αγίου Δημητρίου, γιατί εκείνος παρέδωσε τον εαυτό του ολοκληρωτικά στον Θεό. Κι έτσι, ο λόγος του Θεού συνέχισε να ενεργεί μέσα στους αιώνες στις καρδιές των ανθρώπων, στα θαύματα, στην πίστη του λαού μας.
Ο Παύλος καταλήγει «υπομένω τα πάντα για χάρη των εκλεκτών, ώστε κι αυτοί να αποκτήσουν τη σωτηρία που προέρχεται από τον Χριστό Ιησού με αιώνια δόξα». Αυτή είναι η ουσία της χριστιανικής ζωής υπομονή, θυσία, ελπίδα και δόξα.
Ο Άγιος Δημήτριος δεν έζησε για τη δική του τιμή, αλλά για τη δόξα του Θεού. Και ο Θεός βλέποντας την πίστη του τον δόξασε και τον έκανε προστάτη και φρουρό της πόλης. Κάθε χρόνο η Θεσσαλονίκη ευωδιάζει όχι μόνο από το μύρο του Αγίου, αλλά και από το πνεύμα του Ευαγγελίου που εκείνος ενσάρκωσε.
Αδελφοί, ας μιμηθούμε την πίστη του Παύλου και το θάρρος του Δημητρίου. Ας δυναμώνουμε καθημερινά με τη χάρη του Χριστού. Ας πολεμάμε τον καλό αγώνα της πίστης, με ταπείνωση και καρτερία.
Και τότε, όπως ο Άγιος Δημήτριος, θα γευθούμε κι εμείς τη δόξα της αιώνιας ζωής κοντά στον Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Αμήν