Στο παρακάτω απόσπασμα από την Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες (Γαλ. 2,16–20), ο Παύλος τονίζει τη θεμελιώδη χριστιανική διδασκαλία ότι ο άνθρωπος δεν δικαιώνεται, δηλαδή δεν γίνεται δίκαιος ενώπιον του Θεού μέσω των έργων του νόμου, αλλά μόνο μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό. Ο απόστολος εξηγεί πως η ζωή του πιστού μεταμορφώνεται ριζικά ο παλιός άνθρωπος «σταυρώνεται» με τον Χριστό και πλέον ζει μια νέα ζωή, καθοδηγούμενη από την πίστη και την αγάπη του Υιού του Θεού, ο οποίος θυσιάστηκε για χάρη του. Πρόκειται για μια βαθιά θεολογική διακήρυξη που συνοψίζει το νόημα της χριστιανικής σωτηρίας και της προσωπικής ένωσης με τον Χριστό. Συγκεκριμένα λέει:

Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ. Εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; Μὴ γένοιτο. Εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι. Ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.

Και σε απόδοση στη νεοελληνική:

Αδελφοί, επειδή γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος δεν δικαιώνεται από τα έργα του νόμου, αλλά μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό, πιστέψαμε κι εμείς στον Χριστό Ιησού, για να δικαιωθούμε με την πίστη στον Χριστό και όχι από τα έργα του νόμου, γιατί από τα έργα του νόμου κανένας άνθρωπος δεν θα δικαιωθεί. Αλλά αν εμείς, που ζητήσαμε να δικαιωθούμε μέσω του Χριστού, βρεθήκαμε κι εμείς αμαρτωλοί, μήπως τότε ο Χριστός υπηρετεί την αμαρτία; Όχι βέβαια! Αν όμως ξαναχτίζω αυτά που γκρέμισα, αποδεικνύω τον εαυτό μου παραβάτη. Γιατί εγώ, μέσω του νόμου, πέθανα ως προς τον νόμο, για να ζήσω για τον Θεό. Έχω σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό· δεν ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Κι η ζωή που τώρα ζω μέσα στο σώμα, τη ζω με πίστη στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου.

Ο απόστολος Παύλος, μέσα σε λίγες γραμμές, συνοψίζει εδώ ολόκληρο το μυστήριο της σωτηρίας και της νέας ζωής που προσφέρει ο Χριστός. Μιλάει όχι απλώς ως διδάσκαλος ή θεολόγος, αλλά ως άνθρωπος που έζησε βαθιά τη μεταμόρφωση που φέρνει η χάρη του Θεού. Ο ίδιος ο Παύλος, που κάποτε κυνηγούσε τους χριστιανούς, έγινε ο πιο φλογερός κήρυκας του Ευαγγελίου. Και αυτό έγινε επειδή συνάντησε τον Χριστό και από εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν ήταν όπως πριν.

Ο Παύλος αρχίζει λέγοντας ότι «ο άνθρωπος δεν δικαιώνεται από τα έργα του νόμου, αλλά μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι κανείς μας δεν μπορεί να σταθεί δίκαιος ενώπιον του Θεού με βάση τα δικά του κατορθώματα. Ο νόμος, δηλαδή οι εντολές, οι θρησκευτικοί κανόνες, η ηθική τάξη δεν έχουν τη δύναμη να μας σώσουν. Ο νόμος αποκαλύπτει την αμαρτία, μας δείχνει τα όριά μας, αλλά δεν μπορεί να μας λυτρώσει. Η δικαίωση, δηλαδή η αποκατάσταση της σχέσης μας με τον Θεό, είναι δώρο της χάρης Του. Και αυτό το δώρο το λαμβάνουμε μόνο με την πίστη.

Η πίστη όμως, όπως την εννοεί ο Παύλος, δεν είναι μια απλή αποδοχή κάποιων αληθειών· δεν είναι μια θεωρητική συμφωνία με δόγματα. Είναι μια προσωπική σχέση, μια εμπιστοσύνη που γεννιέται από την αγάπη. Πιστεύω σημαίνει παραδίνομαι. Σημαίνει ότι στηρίζω τη ζωή μου, την ελπίδα μου και το μέλλον μου πάνω στον Χριστό. Είναι να λες μέσα σου «Δεν έχω τίποτα δικό μου να Του προσφέρω, μόνο Τον ίδιο χρειάζομαι».

Ο Παύλος συνεχίζει με μια φράση συγκλονιστική «Έχω σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό· δεν ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός.» Αυτή είναι η καρδιά της χριστιανικής ζωής. Ο πιστός δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που προσπαθεί να γίνει καλύτερος· είναι ένας άνθρωπος καινούριος, αναγεννημένος. Ο παλιός άνθρωπος, εκείνος που ζούσε για τον εαυτό του, για τη δόξα, για την αμαρτία, έχει πεθάνει. Και στη θέση του ζει ένας άνθρωπος που ανήκει ολοκληρωτικά στον Χριστό.

Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι μόνο γεγονός της ιστορίας· είναι και εμπειρία της ψυχής. Όταν ο Παύλος λέει ότι έχει σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό, δεν εννοεί ότι υπέστη σωματικό σταυρό, αλλά ότι πέθανε ως προς τον παλιό τρόπο ζωής. Σταυρώθηκε η υπερηφάνειά του, η αυτοδικαίωσή του, η ιδέα ότι μπορεί να σωθεί μόνος του. Κι έτσι, πάνω στον σταυρό, γεννήθηκε ένας νέος Παύλος άνθρωπος της χάρης, άνθρωπος του Θεού.

Καλούμαστε κι εμείς να ζήσουμε. Δεν αρκεί να πιστεύουμε ότι ο Χριστός σταυρώθηκε για τον κόσμο· πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι σταυρώθηκε για εμάς προσωπικά. Ο Υιός του Θεού, λέει ο Παύλος, «με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου». Όχι γενικά, όχι αφηρημένα· για μένα. Για σένα. Για τον καθέναν μας ξεχωριστά. Αν αυτό το συνειδητοποιήσει η ψυχή, τότε όλα αλλάζουν. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει όπως πριν.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα κουράζονται να κυνηγούν τη δικαίωση  μέσα από τα έργα τους. Προσπαθούν να αποδείξουν την αξία τους, να δείξουν ότι είναι καλοί, σωστοί, «εντάξει» απέναντι στον Θεό ή στους άλλους. Όμως η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν θα φτάσουμε τη δικαιοσύνη του Θεού με τις δικές μας δυνάμεις. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι, τόσο περισσότερο νιώθουμε το βάρος της αδυναμίας μας. Μόνο όταν σταματήσουμε να προσπαθούμε να σωθούμε μόνοι μας, μπορούμε να δεχθούμε τη σωτηρία του Θεού ως χάρη, ως δώρο.

Η πίστη, λοιπόν, δεν μας καλεί σε αδράνεια, αλλά σε εμπιστοσύνη. Δεν καταργεί τα έργα, αλλά τους αλλάζει τη βάση και το νόημα. Δεν πράττουμε το καλό για να σωθούμε· πράττουμε το καλό επειδή σωθήκαμε. Δεν αγαπάμε για να κερδίσουμε τον Θεό· αγαπάμε επειδή ήδη μας αγάπησε πρώτος. Αυτή είναι η λογική της χάρης, το παράδοξο της πίστης, το μεγαλείο του Ευαγγελίου

Όταν ο Χριστός ζει μέσα μας, όλα αποκτούν νέο νόημα. Οι δυσκολίες δεν μας συντρίβουν, γιατί ξέρουμε ότι Εκείνος ζει μέσα μας. Οι αμαρτίες μας δεν μας οδηγούν στην απόγνωση, γιατί Εκείνος είναι η συγχώρεσή μας. Οι φόβοι μας υποχωρούν, γιατί Εκείνος είναι η ειρήνη μας. Η ζωή μας παύει να είναι δική μας γίνεται δική Του. Και τότε, κάθε πράξη, κάθε λόγος, κάθε σκέψη, μπορεί να γίνει πράξη αγάπης και ευγνωμοσύνης προς Αυτόν.

Ο Παύλος μάς καλεί να ζήσουμε αυτή τη νέα ζωή με θάρρος και αφοσίωση. Όχι να μείνουμε απλώς πιστοί στα λόγια, αλλά να επιτρέψουμε στον Χριστό να ζήσει μέσα μας. Να γίνει Εκείνος η πνοή μας, η δύναμή μας, η καρδιά μας. Και τότε η φράση «Δεν ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός» δεν θα είναι απλώς ένα όμορφο εδάφιο· θα είναι η αλήθεια της ύπαρξής μας.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον Χριστό να πάρει τα ηνία της ζωής μας. Ας Τον αφήσουμε να καθαρίσει ό,τι παλιό, να θεραπεύσει ό,τι πληγωμένο, να αναστήσει ό,τι νεκρό μέσα μας. Γιατί μόνο όταν πεθάνει ο παλιός άνθρωπος, μπορεί να γεννηθεί ο καινούριος. Και μόνο τότε μπορούμε πραγματικά να πούμε, με ταπεινότητα και χαρά:

«Ζω, όχι πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός.»

Αμήν.