Στη διήγηση του ευαγγελιστή Ιωάννη που διαβάζεται αυτή την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία πληροφορούμαστε ότι ο Ιησούς θεράπευσε έναν επί 38 έτη παράλυτο. Στο Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας από τις Πράξεις των Αποστόλων γίνεται λόγος για τη θεραπεία από τον Απόστολο Πέτρο ενός παραλύτου στη Λύδδα της Παλαιστίνης (την αρχαία Διόσπολη, Πατρίδα του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου που σήμερα ανήκει στο Ισραήλ) και εν συνεχεία για την ανάσταση μετά από θερμή προσευχή του ιδίου Αποστόλου της Ταβιθά στην Ιόππη (σημερινή Γιάφα, κοντά στο Τελ Αβίβ). Ας δούμε αρχικά το Αποστολικό ανάγνωσμα:

«Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. Εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. Καὶ εὐθέως ἀνέστη. Καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. Ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. Ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῶ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. Ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. Ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. Δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. Γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς Ἰόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον».

Και σε μετάφραση:

«Τίς ἡμέρες ἐκεῖνες, ὁ Πέτρος, κατὰ τὴν διάρκεια περιοδείας του σε ὅλη τὴν περιοχή, κατέβηκε νὰ ἐπισκεφθῇ καὶ τοὺς ἁγίους ποὺ κατοικοῦσαν στὴν Λύδδα. Ἐκεῖ βρήκε κάποιον ποὺ ονομάζονταν Αἰνέας, ὁ ὁποῖος ήταν κατάκοιτος ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια διότι ήταν παράλυτος. Καὶ τοῦ εἶπε ὁ Πέτρος, «Αἰνέα, σὲ θεραπεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, σήκω καὶ στρῶσε τὸ κρεββάτι σου». Καὶ ἀμέσως σηκώθηκε. Καὶ τὸν εἶδαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Λύδδας καὶ τοῦ Σάρωνος, καὶ ἐπέστρεψαν στὸν Κύριο. Στὴν Ἰόππη ὑπῆρχε κάποια μαθήτρια ποὺ ονομάζονταν Ταβιθά, στα ἑλληνικά Δορκάς, ἡ ὁποία ἔκανε πολλὲς ἀγαθοεργίες καὶ ἐλεημοσύνες. Συνέβη κατὰ τις ἡμέρας ἐκείνες νὰ ἀσθενήσῃ καὶ νὰ πεθάνῃ· ἀφοῦ τὴν ἔλουσαν, τὴν ἔβαλαν στὸ ἀνῶγι. Ἐπειδὴ ἡ Λύδδα ήταν κοντὰ στὴν Ἰόππη, οἱ μαθητές ἄκουσαν ὅτι ὁ Πέτρος εἶναι ἐκεῖ, καὶ τοῦ ἔστειλαν δύο ἄνδρες μὲ τὴν παράκληση: «Μὴ βραδύνῃς νὰ ἔλθῃς καὶ σ’ ἐμᾶς». Ὁ Πέτρος σηκώθηκε καὶ πῆγε μαζί τους. Ὅταν ἔφθασε, τὸν ὡδήγησαν στὸ ἀνώγι καὶ παρουσιάσθηκαν σε αὐτὸν ὅλες οἱ χῆρες οἱ ὁποῖες ἔκλαγαν καὶ ἔδειχναν τὰ ὑποκάμισα καὶ τὰ ἐνδύματα, ποὺ ἔκανε ἡ Δορκὰς ὅταν ήταν μαζί τους. Ὁ Πέτρος τους ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε. Ὕστερα στράφηκε πρὸς τὸ σῶμα καὶ εἶπε, «Ταβιθά, σήκω». Αὐτὴ ἄνοιξε τὰ μάτια της καὶ ὅταν εἶδε τὸν Πέτρον, ἀνασηκώθηκε. Ὁ Πέτρος τῆς ἔδωσε τὸ χέρι καὶ τὴν σήκωσε ὀρθή. Ὕστερα φώναξε τοὺς ἁγίους καὶ τὶς χῆρες καὶ τὴν παρουσίασε ζωντανή. Αὐτὸ ἔγινε γνωστὸ σε ὅλλη τὴν Ἰόππη καὶ πολλοὶ πίστεψαν στὸν Κύριο».

Όπως ο Χριστός πρόβλεψε ότι, αν τον ίδιο τον κατεδίωξαν, την ίδια τύχη θα έχουν και οι μαθητές του, έτσι και τους προείπε ότι, αν έχουν πίστη, τα έργα που έκανε ο ίδιος, τα ίδια και περισσότερα θα κάνουν και οι μαθητές του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δυο θαύματα του Αποστόλου Πέτρου. Η κραυγή αγωνίας του παραλύτου της ευαγγελικής διηγήσεως «ἄνθρωπον ουκ ἔχω» δεν ακούγεται στην αποστολική διήγηση, αντίθετα όμως διαβάζουμε για την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων που απηχείται στη φράση ότι η Ταβιθά «είχε κάνει πολλές αγαθοεργίες και ελεημοσύνες» (Πράξ. 9, 36).

Η μοναξιά του ανθρώπου, που απηχείται στην κραυγή αγωνίας του παραλύτου «ἄνθρωπον ουκ ἔχω», κραυγή και του σημερινού ανθρώπου που μπορεί να περιβάλλεται από πολλούς άλλους αναθρώπους γύρω του αλλά αδιάφορους για τις ανάγκες του, έχει το αντίστοιχο, αντίθετο όμως, στη διήγηση την αποστολική κατά την οποία «τον περικύκλωσαν (τον Απόστολο Πέτρο) όλες οι χήρες κλαίγοντας και δείχνοντάς του τα ρούχα που είχε φτιάξει γι’ αυτούς η Δορκάδα όσο ζούσε» (Πράξ. 9, 39).

Η αγάπη, που αποτελεί κεντρική διδασκαλία του Χριστού και εν συνεχεία της Εκκλησίας, δεν είναι μια συναισθηματική στάση έναντι του πλησίον αλλά είναι έμπρακτη τοποθέτηση, στάση ζωής. Η φράση «ὁ Θεός ἀγάπη ἑστί» του Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Α΄ Καθολική επιστολή του (Α΄ Ιω. 4, 8) είναι ό,τι υψηλότερο και σπουδαιότερο έχει γραφεί περί του Θεού. Δεν λέγει ο ευαγγελιστής ότι ο Θεός έχει αγάπη. Ταυτίζει δηλαδή οντολογικά τον Θεό με την αγάπη, την οποία προσδιορίζει ακριβέστερα στο Ευαγγέλιό του, με αποκορύφωμα τον στίχο 3, 16 «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια».

Η θεραπεία του παραλύτου Αινέα και η ανάσταση της Ταβιθά (από τις λίγες περιπτώσεις που στην Καινή Διαθήκη διασώζεται το όνομα θεραπευμένου ή αναστημένου) δείχνουν τη συνέχεια του έργου του Ιησού από τους μαθητές του και κατόπιν από την Εκκλησία. Η θαυματουργική όμως δράση της Εκκλησίας, ιδιαίτερα στην εποχή μας, προϋποθέτει δυνατή πίστη, τόσο στους εργάτες του Ευαγγελίου, όσο και στους πιστούς. Πίστη έστω και «ως κόκκον σινάπεως» (Ματθ. 17, 20), η οποία υπερβαίνει τα εμπόδια και κάνει τα αδύνατα δυνατά. Τέτοιες σημαντικές φράσεις του Χριστού καλούν και προσκαλούν τους χριστιανούς σε μια ενδοσκόπηση και αυτοκριτική.

Θαύματα δεν σταμάτησε να κάνει η Εκκλησία, απλώς χρειάζονται «γεγυμνασμένα αισθητήρια» (Εβρ. 5, 14) για να τα δει κανείς. Η παρουσία θαυματουργών αγίων στον κόσμο δεν σταμάτησε ποτέ κι ούτε θα σταματήσει. Αυτό που δεν βλέπει κανείς σήμερα ως γενική κατάσταση στην Εκκλησία δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Αν δεν υπάρχει παντού έμπρακτη και ορατή χριστιανική πίστη και ζωή, σημαίνει ότι δεν βιώθηκε ακόμη από όλους έντονα η χριστιανική διδασκαλία, και ότι απομένει πολλή και εργώδης προσπάθεια των χριστιανών, ώστε να μην ισχύει η σαρκαστική φράση του Μπέρναρ Σο ότι: «ο διάβολος έκανε μια ένεση-εμβόλιο αξασθενημένου χριστιανισμού στους χριστιανούς, ώστε να μην τους εγγίζει ο πραγματικός χριστιανισμός». Από όλους μας εξαρτάται να μην ισχύει η ρήση αυτή.

Ι. Κ.